2) رندان است که در معنی مجاز آن،به معنی انسان‌ منافع طلب و سودجو و بسیار زیرک و داناست که‌ در پی حفظ منافع و مطامع خویش است.ولی در شعر عرفانی معنای ضد آنرا تداعی می‌کند.رند به‌ انسان بی‌نیازی اطلاق می‌شود که پشت پا به همه‌ تعلقات عالم هستی زده است.

3) گاه از ساقی اشاره به ذات الهی است که شراب‌ الست را در جام وجود آدمی ریخت و آن شراب، خطاب قال الست بربکم بود که آدم در جواب‌ گفت:بلی،«آیا من پروردگار شما نیستم و انسان‌ گفت:چرا و پروردگاری او را به جان و دل‌ پذیرفت»

گاه مقصود از ساقی اولیاء الهی و پیران‌ صاحبدلند که نفس آنان جان و دل را زنده می‌کند و مصاحبت آنان،موجب تزکیه نفس و صیقلی یافتن‌ آیینه وجود می‌شود

و گاه به معنای مجازی آن هم استفاده می‌شود، کسی که در میخانه شراب می‌آورد

هر چند در شعر عارفان ،میخانه،میخانه عشق است و شراب شراب معرفت الهی.

4) مطرب ،در اصطلاح عامه به نوازنده‌ای گفته‌ می‌شود که ما را به شادی و طرب می‌رساند،ولی‌ در ادبیات عرفانی،مطرب کسی است که از دوست‌ سخن می‌گوید و ما را بی‌طی طریق،به عالم‌ جاودانگی و ضیافت آن معشوق یگانه،رهنمون‌ می‌شود

مطرب از پشت پرده عالم سخن می‌گوید و اسرار هستی را آشکار می‌کند

گاه مطرب یاد آور عهدیست که ما در روز الست با پروردگار خویش بسته‌ایم،و حافظ آن پیر پیمانه کش عشق ما را از شکستن آن بر حذر می‌دارد

و دیگر«مطرب»آن واصلی است که نوای عشق‌ را در گوش جان زمزمه می‌کند

«مطرب»ما را از وسوسه شک و یقین رهانیده و به عالم مشاهده می‌برد.

نظر باز:

در شعر عرفانی به صاحبدلانی نظر باز می‌گویند که از عالم گفتار به مشاهده و دیدار رسیده‌اند که به‌ فرموده مولانا،بسیار اختلاف هست بین دیدن و شنیدن

و دیگر آن عارفانی که بمقام بینایی رسیده‌اند، هر چند که همه ما صاحب بینایی هستیم،ولی از دیده مولانا،آنان که دیدشان ورای آب و گل و سود و سودای دنیوی نمی‌بیند،در حقیقت فاقد بینایی‌اند

"شرح کامل در ادامه مطلب"